IBON ZUBIELA

DESPERTARES

Sentir el vacío
de medias verdades
que se dicen sin mirar los ojos
sin jugarse la boca
en cada palabra que maquilla
el individualismo afectivo
economizado y despolitizado
ya no somos
tan solo una cosificación vital
controlada en las emociones
de autómatas suicidados
en un caos sin rumbo de límites invisibles
donde decorar los ataúdes con mariposas
y acariciar la desilusión
con la rama de un roble
sabernos vulnerables con el tiempo
de remendar calcetines
que se cuela por las grietas
imaginarias de los susurros
raíces sin dobles sentidos
creadas en las arrugas
de nuestro abandono
sintiéndonos en tierra extraña
como unos zapatos robados
que conocen el final del calendario
de un mundo sin paciencia
por eso la gente que vivimos
en los pliegues del inconformismo
tenemos que escribirnos
con la misma urgencia
de quien ve la mar por vez primera
artesanas de la paz
que recuerdan cada gota
de la lluvia de otoño
nuestro deber es
desandar el camino
con la emoción del viaje
vivir improvisando
en el deseo de los sentimientos
que nos hace humanos
para salir a la calle a gritar, a reír,
a llorar a comernos la lluvia
a soñarnos y defender nuestras alas
es la hora de despertarnos juntas

ESNAERAK

Begietara begiratu gabe
esaten diren sasi egien
hutsunea sentitu
ekonomizatua eta despolitizatua
afektibitate-indibidualismori
afektibitate-indibidualismori
apaindu egiten dion hitz bakoitzean
ahoa jokatu gabe
dagoeneko ez gara
bakarrik bizitzeko gauza bihurtzen
bere buruaz beste egindako automataren
zirraran kontrolatua
ikusezinezko mugen norabideko anabasan
hilkutxa tximeletekin apaindu zuten lekuan
eta haritz baten adarrekin
etsipen laztan egin
xuxurlaren irudizko arrailetatik
sartutako galtzerdiak adabatzeko denborarekin
ahul sentitzen ditugu geure buruak denborarekin
sustraiak zentzu bikoitz gabe
geure utzikeriaren zimurretan sortuta
lur arraroan bizi
lapurtutako zapatak izango balira bezala,
egonarri gabeko mundu baten
egutegiaren bukaera ezagutzen dutenak
horregatik, inkonformismo tolesturetan
bizi garenok
lehenbiziko aldiz itsasoa ikusten duenak
daukan larritasun berberarekin
geure buruari idatzi behar diogu
udazkeneko euriaren
tanta bakoitzaz oroitu diren
bakearen aldeko artisauak
geure betebeharra
biadaiaren emozioarekin
itzultzeko bidea egitea da
gizaki egiten gaituen
sentimenduren nahian
bat-batean egin ahal bizitzeko
kalera irten gaitezen
oihukatzera, barre egitera
negar egitera, euria jatera
geure buruaz amets egitera
eta geure hegoak defendatzera
elkarrekin esnatzeko ordua da.

(Traducción del original en castellano de Ibon Zubiela)

Solicitamos su permiso para obtener datos estadísticos de su navegación en esta web, en cumplimiento del Real Decreto-ley 13/2012. Si continúa navegando consideramos que acepta el uso de cookies. OK