ĉele
en nigra
ĉelo
koro
frapas je muro,
kiel kokofeto bekas ovoŝelon.
kaj horloĝo paŭzas
antaŭ tagiĝo.
araneo retas hormontrilon
kaj miajn fingrojn.
lumosago jam flugas
ĝis ekster pordo
kaduka.
kalmo.
la pordo restas duonferma.
se la lum’ sin fleksus!
en una celda
negra
un corazón
golpea la pared
como un feto de gallina picotea el cascarón.
y un reloj hace una pausa
antes del alba.
una araña atrapa en su red una manecilla del reloj
y mis dedos.
una flecha de luz ya está volando
afuera de una puerta
caduca.
calma.
la puerta permanece entreabierta.
¡ay, si la luz se combase!
(Traducción del esperanto de Miguel Fernández)
////
fenestro
ele de kadroj grupoj da formikoj
interparolas pri vetero, translokante revon kaj rikolton.
mia manparo pendas nepovante kapti
montrilon la sekundan. iluzioj vibras inter brikoj.
verdaj branĉetoj svingas sin, al mi vokante.
kvankam kun miloj da sed jam rompitaj kruroj
la skolopendro restas en senmova pozo.
gapo. rigardo en nebulo. la okuloj atendantas frapon de folioj.
vento faligis la kurtenon.
nur aŭdeblas birdaj voĉoj.
kompata besto, kion nun vi volas diri al mi?
kio okazas trans la ŝtofo?
lacerto traas la fendon esplorante mian ĉelon;
scivolas ĉu la nigro nigras en la tago.
jes, la sunbrilo ĉiam foras de mi je lumjaroj.
aŭskultas mi la pluvon.
la lampon rompis tondro.
jes, la nokto regas grizajn murojn en tagmezo.
kaduka la ĉambro, sed ja ĝi ne trapikeblas de la fulmo.
aspiras pluvon nur la buŝo tamen ne oreloj.
kiam alvenas sismo kaj detruu la brikaron?
mi volas iĝi la fenikso el tereroj,
aŭ eĉ formiko kiu povas porti sian revon de lokalo al lokalo.
fuera de marcos, grupos de hormigas
conversan sobre el tiempo trasladando sus sueños y cosechas.
mis manos penden sin poder coger
el segundero. entre ladrillos vibran ilusiones.
ramitas verdes llamándome se agitan.
aunque con miles de patas ya rotas
la escolopendra queda en una pose inmóvil.
pasmo. mirada en la niebla. los ojos esperan el golpe de las hojas.
el viento hizo que cayera el telón.
sólo se oyen voces de pájaros.
animal compasivo, ¿qué quieres, pues, decirme ahora?
¿qué pasa tras la tela?
un lagarto atraviesa la rendija para explorar mi celda;
quiere saber si el negro es negro en el marco del día.
sí. el resplandor del sol siempre está a años luz de mí.
escucho la lluvia.
a la lámpara la ha roto un trueno.
sí, la noche domina muros grises a medio día.
la habitación está caduca, pero el rayo no puede atravesarla.
no los oídos, sólo la boca aspira a la lluvia.
¿cuándo llegará el seísmo que destruya los ladrillos?
quiero ser fénix de granos de tierra,
e incluso hormiga que lleve su sueño de un local a otro.
(Traducción del esperanto de Miguel Fernández)