2010
akcepti la krizovintron postulis
vigili vestible kun vakaj manoj
kalkuli la tagojn per kalendaro
el tranĉaĵoj de falsa ŝinko
promenadi tra la placoj laŭtakte
mezurante la paŝojn por forblovi la ombrojn
oficiale bedaŭri
kontempli la sunsubiron el niaj bunkroj,
imune kontraŭ l’ espero de la rikolto
ĉiun aŭroron timi, ĉar futuro
jam lavangas aŭdeble sur la altaj pintoj
anheli en la kirasoj ektoskeletaj de niaj pleŭroj
silenti, ĉar senbuŝe, ne skribi, ĉar manstumpe
provi ekstreme la sternumon levi
dum la piedojn inundas la propra ŝlimo
kaj allasi la tempon kuri tra la ĉambroj serĉante dion
aceptar el invierno de la crisis supuso
hacer vigilia de manos vacías en el vestíbulo
contar los días con un calendario
de sucedáneo de fiambre en trozos
pasear por las plazas al compás
midiendo los pasos para ahuyentar las sombras
lamentar oficialmente
contemplar atardeceres desde nuestro búnker,
inmunes a la esperanza de la cosecha
temer cada madrugada, pues el futuro
ya se oye desplomarse desde las altas cumbres
jadear en las corazas exoesqueléticas de nuestras pleuras
callarse por no tener boca, no escribir por tener muñones
intentar al fin elevar el esternón
mientras nuestro propio lodo nos inunda los pies
y dejar que el tiempo corra buscando dioses por las estancias
(Traducción de Suso Moinhos)